donderdag 27 oktober 2011

Het verhaal van Chief Seatlle

Het verhaal van Chief Seattle laat enerzijds zien dat het ego er is. Maar ook dat er binnen zijn ego respect is voor gnostische bronnen. Het is typeren voor de Chief dat hij bij elke ontmoeting al direct met pragmatische en bezinnende oplossingen komt. Maar heel weinig Goeroe`s en dominee`s zijn zo ver gekomen, het drama van de hele westerse religie is dat ze niet verder komen als op een eindeloze dialectische uitleg van veel te veel woorden. Verdeel de Kosmos maar volgens onze woorden dan komt allemaal wel goed, zo beweert men maar als nog is dat een dramatische slechte oplossing en enorme mislukking gebleken. Sterker nog de kosmos verdelen volgens woordelijke afspraken is nog nooit goed gebleken! Genegenheid komt niet voort uit contracten of uit gedwongenheid. Dus blijft de vraag: ...........


Maar hoe kunnen we broeders worden? Hoe kan jullie God onze God worden en ons weer voorspoed geven en in ons dromen van terugkerende grootheid wakker roepen? Jullie God ziet er partijdig uit. Hij kwam tot de blanke. Wij zagen Hem nooit en hoorden nooit zijn stem.

Nee. Wij zijn twee aparte rassen, en moeten dat altijd blijven, met een verschillende oorsprong, en een verschillende bestemming. We hebben weinig gemeen met elkaar.Voor ons is de as van onze voorouders heilig en onze laatste rustplaats is heilige grond, terwijl jullie je ver verwijderen van de graven van jullie voorouders en klaarblijkelijk zonder enige spijt.

Jullie godsdienst werd op steen gebeiteld door de ijzeren vinger van een boze God, zodat jullie het niet zouden vergeten.

Onze godsdienst is de traditie van onze voorvaders, de dromen van onze oude mannen, die hen in plechtige nachtelijke uren gegeven werd door de Grote Geest, en in de visioenen van de mensen, en is geschreven in de harten van onze mensen.

Maar waarom zou ik opnieuw klagen? Waarom mompelen over het lot van mijn volk? Stammen worden gemaakt door individuen en ze zijn niet beter dan zij. Mensen komen en gaan zoals de golven van de zee. Het is de wet van de natuur. Zelfs de blanke wiens God met hem liep en praatte als vriend tot vriend, wordt niet uitgesloten van dit gemeenschappelijke lot. Misschien worden we toch nog broeders. We zullen zien. Elk deel van dit land is heilig voor mijn volk. Elke heuvel, elk dal, en elke vlakte is gewijd door een of andere gekoesterde herinnering of een of andere droevige gebeurtenis van mijn stam. Zelfs de stenen, die dom lijken te zijn terwijl ze in de zon baden langs de stille zeekust in plechtige grootsheid vibreren met herinneringen van voorbije gebeurtenissen in verband met de levens van mijn mensen. Zelfs de stof onder jullie voeten reageert liefdevoller op onze voetstappen dan op die van jullie, omdat het hier gaat om de as van onze voorvaderen en onze blote voeten zijn zich bewust van de sympathieke aanraking, want de grond is rijk met het leven van onze soort.

En als de laatste Rode man vergaan is en de herinnering aan hem een mythe is geworden bij jullie, zullen deze kusten zwermen van de onzichtbare doden van mijn stam; en als de kinderen van jullie kinderen denken dat ze alleen zijn in de velden, of in de winkels, zullen ze niet alleen zijn. Op de hele aarde is er geen plek gewijd aan alleen zijn. `S nachts, als de straten van jullie steden stil zijn, zullen deze vol zitten met de terugkerende gasten van hen die eens dit prachtige land liefhadden en dat nog steeds doen. De blanke man zal nooit alleen zijn. Laat hem rechtvaardig zijn en vriendelijk handelen jegens mijn volk, want de doden zijn niet zonder macht.

Dood- zei ik dat? Er is geen dood, alleen een verwisseling van wereld.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten