Het denken zorgt niet voor het bestaan
Het denken zorgt echt niet voor het bestaan, het is de liefde die
zorgt voor het bestaan. Het is de liefde die zorgt voor het wezen, hem
in zijn jonge jaren beschermt en opvoed, het is de liefde die de wonden
verzorgd en de behoeftige verzorgd. Een wezenloze zegt dat hij alleen in
het leven staat. Zou er zonder deze zorgen een ‘ik’ kunnen zijn? Wie
wil zoiets dan bedenken? Wie wil er zeggen ‘ik ben er’ de rest is er
niet? Om een heel lang verhaal iets korter te maken lijkt het erop dat
dergelijke liederlijke mensen zichzelf bedenken. Velen hebben daar
kennelijk geen moeite mee! Hun eerste gedachte is het ‘ik’ te creëren en
hun volgende gedachten is de reflectie of beoordeling van dat ‘ik’ te
creëren. Een ‘ik’ die ‘ik’ beziet. Het is één proces dat "denken", dat
zowel ‘ik’ als een blik op dat ‘ik’ creëert. Door het denken wordt het
te observeren idee (ik) en de observator (ook ik) geschapen, zonder
denken bestonden beiden niet. Creatie en observatie lijkt één proces te
zijn, één principe, denken.
Maar hoe ziet de werkelijkheid er uit, in zijn echte en solide
existentie? Waarom heeft iedere existentie dan zijn einde? Heeft U dat
bepaalt door te denken? Wat een onzin heren wetenschappers, U bepaalt
niets door te denken! Alles heeft zijn echte en solide existentie! De
zonnebloem is zonnebloem door zijn existentie, door zijn echt zijn en
zijn solide zijn! Anders zouden wij hem niet kunnen beschrijven! In zijn
essentie is alles oneindig, in zijn existentie blijkt alles beperkt.
Hiermee is de fout van de wetenschap bliksemsnel aangetoond, hun
schamele denken bestaat slechts uit een enkel proces wat zowel het het
observeren als het creëren in een enkel proces opsluit. Maar de praktijk
is heel eenvoudig, wat U niet kan begrijpen kan U niet creëren. De
wetenschap heeft niets om te besluiten, geen enkele wet toont zich in
zijn ware existentie!
Ons hele geluk is slechts van een enkel ding afhankelijk! Het
bewustzijn van het gecreëerde leidt tot gedachten die creëren. Het
gecreëerde is een bedenksel, een beeld in de gedachten. Het gecreëerde
wordt heel snel het iets wat de mede-mens in die gedachten zou kunnen
gaan creëren en dan plotseling vergeten we dat de mede-mens het ook
allemaal moet begrijpen om tot een zelfde creatie te komen. Alleen door
het begrijpen krijgt de creatie een bestaan in de zelfde gedachte vorm,
jij en ik kunnen elkaar vinden in de zelfde gedachten. Net zo goed als
je in je eigen gedachten een beeld van jezelf creëert, creëer je ook
"een buiten" met ook allemaal reflecties van wie je zelf zou kunnen
zijn. Het ik en het jij zijn in die gedachten precies de zelfde, terwijl
we weten dat we verschillende entiteiten zijn. Anders zou er geen
tegenspraak zijn, zouden we de liefde niet nodig hebben noch het begrip
om met elkaar om te kunnen gaan, de wederkerende liefde zou geen succes
behoeven te zijn om de maatschappij te dragen.
Dat wat ik zie ben ik niet ofwel mijn reflecties zijn niet ‘ik’. Het
‘Ik’ heeft de keuze om iets wel of niet te zijn, dat is de basis van het
intellect wat in ons is, dat is keuzen maken uit meervoud! Als ik om me
heen kijk kan ik zien wat ik wel of niet wil zijn. Zelf hebben we geen
idee van wie we zijn maar willen graag dat er een beeld bij een ander
bestaat van wie we zijn. Met een dramatisch gevolg, als we alles gaan
vast leggen in "denk regels" dan ontstaat er geen beeld van hoe de
werkelijkheid is, maar het bedenksel van hoe we graag in essentie gezien
willen worden. Jammer toch maar we hebben steeds te maken met de
existentie, in zijn existentie is alles slechts echt en solide, anders
hadden we geen enkel gegeven om haar te beschrijven. En de rare
kwantum-leer moet het daarom doen zonder ook maar een enkele
beschrijving!
Richard Feynman heeft het op de moderne manier omschreven, daarom kon
ik de volgende gedachte neerleggen; ....Ik voel dat wij steeds weer tot
een vorm van begrip moeten komen en ik denk niet dat we dit zullen
bereiken door abstracte speculatie (speculatieve contructieven). De
richting wijst naar binnen, in onze harten. Wij moeten ons afstemmen op
het ritme van hun universele kloppen, zodat we onze geest en lichamen
samen kunnen brengen. Als ieder punt in het universum het middelpunt van
alles is, dan is dit het ook, het punt, de plaats waar zowel ik als jij
leven.
*A is zowel A als niet-A of
* Ieder ding is zowel A als niet A of
* Ieder ding is alles (Richard Feynman)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten