Het denken zorgt niet voor het bestaan

Het denken zorgt niet voor het bestaan

Het denken zorgt echt niet voor het bestaan, het is de liefde die zorgt voor het bestaan. Het is de liefde die zorgt voor het wezen, hem in zijn jonge jaren beschermt en opvoed, het is de liefde die de wonden verzorgd en de behoeftige verzorgd. Een wezenloze zegt dat hij alleen in het leven staat. Zou er zonder deze zorgen een ‘ik’ kunnen zijn? Wie wil zoiets dan bedenken? Wie wil er zeggen ‘ik ben er’ de rest is er niet? Om een heel lang verhaal iets korter te maken lijkt het erop dat dergelijke liederlijke mensen zichzelf bedenken. Velen hebben daar kennelijk geen moeite mee! Hun eerste gedachte is het ‘ik’ te creëren en hun volgende gedachten is de reflectie of beoordeling van dat ‘ik’ te creëren.  Een ‘ik’ die ‘ik’ beziet. Het is één proces dat "denken", dat zowel ‘ik’ als een blik op dat ‘ik’ creëert. Door het denken wordt het te observeren idee (ik) en de observator (ook ik) geschapen, zonder denken bestonden beiden niet. Creatie en observatie lijkt één proces te zijn, één principe, denken.

Maar hoe ziet de werkelijkheid er uit, in zijn echte en solide existentie? Waarom heeft iedere existentie dan zijn einde? Heeft U dat bepaalt door te denken? Wat een onzin heren wetenschappers, U bepaalt niets door te denken! Alles heeft zijn echte en solide existentie!  De zonnebloem is zonnebloem door zijn existentie, door zijn echt zijn en zijn solide zijn! Anders zouden wij hem niet kunnen beschrijven! In zijn essentie is alles oneindig, in zijn existentie blijkt alles beperkt.

Hiermee is de fout van de wetenschap bliksemsnel aangetoond, hun schamele denken bestaat slechts uit een enkel proces wat zowel het het observeren als het creëren in een enkel proces opsluit. Maar de praktijk is heel eenvoudig, wat U niet kan begrijpen kan U niet creëren. De wetenschap heeft niets om te besluiten, geen enkele wet toont zich in zijn ware existentie!

Ons hele geluk is slechts van een enkel ding afhankelijk! Het bewustzijn van het gecreëerde leidt tot gedachten die creëren. Het gecreëerde is een bedenksel, een beeld in de gedachten. Het gecreëerde wordt heel snel het iets wat de mede-mens in die gedachten zou kunnen gaan creëren en dan plotseling vergeten we dat de mede-mens het ook allemaal moet begrijpen om tot een zelfde creatie te komen. Alleen door het begrijpen krijgt de creatie een bestaan in de zelfde gedachte vorm, jij en ik kunnen elkaar vinden in de zelfde gedachten. Net zo goed als je in je eigen gedachten een beeld van jezelf creëert, creëer je ook "een buiten" met ook allemaal reflecties van wie je zelf zou kunnen zijn. Het ik en het jij zijn in die gedachten precies de zelfde, terwijl we weten dat we verschillende entiteiten zijn. Anders zou er geen tegenspraak zijn, zouden we de liefde niet nodig hebben noch het begrip om met elkaar om te kunnen gaan, de wederkerende liefde zou geen succes behoeven te zijn om de maatschappij te dragen.

Dat wat ik zie ben ik niet ofwel mijn reflecties zijn niet ‘ik’. Het ‘Ik’ heeft de keuze om iets wel of niet te zijn, dat is de basis van het intellect wat in ons is, dat is keuzen maken uit meervoud! Als ik om me heen kijk kan ik zien wat ik wel of niet wil zijn. Zelf hebben we geen idee van wie we zijn maar willen graag dat er een beeld bij een ander bestaat van wie we zijn. Met een dramatisch gevolg,  als we alles gaan vast leggen in "denk regels" dan ontstaat er geen beeld van hoe de werkelijkheid is,  maar het bedenksel van hoe we graag in essentie gezien willen worden. Jammer toch maar we hebben steeds te maken met de existentie, in zijn existentie is alles slechts echt en solide, anders hadden we geen enkel gegeven om haar te beschrijven. En de rare kwantum-leer moet het daarom doen zonder ook maar een enkele beschrijving!

Richard Feynman heeft het op de moderne manier omschreven, daarom kon ik de volgende gedachte neerleggen; ....Ik voel dat wij steeds weer tot een vorm van begrip moeten komen en ik denk niet dat we dit zullen bereiken door abstracte speculatie (speculatieve contructieven). De richting wijst naar binnen, in onze harten. Wij moeten ons afstemmen op het ritme van hun universele kloppen, zodat we onze geest en lichamen samen kunnen brengen. Als ieder punt in het universum het middelpunt van alles is, dan is dit het ook, het punt, de plaats waar zowel ik als jij leven.

  *A is zowel A als niet-A of
  * Ieder ding is zowel A als niet A of
  * Ieder ding is alles (Richard Feynman)